Er is ongeveer een maand verstreken sinds mijn kinderdroom om in het buitenland te wonen werkelijkheid werd.Zien is geloven is precies wat ik voel.Ik vloog uit Japan met de gedachte dat het me wel zou lukken, zelfs als ik geen beetje Engels sprak, en ik stuitte op een grote taalbarrière.Ik heb veel dingen meegemaakt in Japan en ben opgegroeid, maar nu voel ik me een kleuter die alleen maar ja of nee kan zeggen.Ik heb geen heimwee, maar ik klaag altijd dat ik wil dat mensen meer praten en me leren kennen.Ik werd de pizza beu die ik elke dag at nadat ik op de derde dag naar Canada was gekomen.Japanse rijst is de beste ter wereld.
Canada is een land van immigranten, maar ik denk dat Calgary veel blanken heeft.Op een vrijdag had ik de moed om alleen naar een kroeg te gaan om mezelf op te vrolijken, maar die was helemaal blank, ook het personeel.Ik was de enige persoon aan de balie, een Aziaat die geen Engels sprak, dus het bier drong niet zo goed door mijn keel.
Ik hoop dat je mijn verdriet door deze zin kunt voelen.Maar ik ben echt blij dat ik naar Calgary ben gekomen.Elke dag ervaar ik het angst- en minderwaardigheidscomplex van het verliezen van woorden.Ik realiseerde me dat Japan niet het centrum van de wereld is, en ik kon in contact komen met de gedachten van mensen over de hele wereld in dit mozaïekland, Canada.Het is zeker een moeilijke tijd op dit moment, maar ik kijk er echt naar uit om dingen te ontdekken die mijn verbeelding te boven gaan.
